این عده، هیچگاه تمایلی ندارند از اتاق پژواك خود خارج شوند، زیرا در این اتاق به گفتنها و تراوشات ذهنی خود و كسانی شبیه خود خوگر شدهاند: چشمشان تنها كسانی شبیه خود را میبیند و دركشان تنها آموختهها و آموزههای ایدئولوژیك دیرآشنا را میفهمد، و احساسشان تنها صورتكهای شبیه به خویش را آدمی میپندارد. در میان انبوه مردمان، افراد حامی خویش را مردم و مردمی مینامند.