دهه هشتادی ها

دنیای قلم -دهه هشتادی ها که اینک در دوران پرشور نوجوانی و ابتدای جوانی شان هستند، بی گمان محور مهمترین موضوع روز هستند چرا که اغلب کسانی که در روزهای اخیر برای بیان اعتراضات خود به خیابان‌ها رفتند، نوجوانان و جوانان متولد اوایل و اواسط دهه ۸۰ خورشیدی اند.

فارغ از مطالباتی که آن‌ها در {سال گذشته} فریادش زده‌اند و بدون قضاوت محتوایی در این باره، باید گفت که نظام سیاسی حاکم بر ایران،هم اکنون با روان شناسی جدیدی از معترضان مواجه است که با جنس معترضان پیشین تفاوتی جدی دارد.

نسل پدرها و مادرهای دهه هشتادی ها نسل "اطاعت" بود. به آن نسل یاد داده بودند که باید در برابر بزرگترها سر به پایین بیندازند و هر چه شنیدند بگویند "چشم". اصلا، ملاک اصلی بچه‌ی خوب یا بد بودن همین حرف شنوی از بزرگترها بود.

این بزرگترها دایره وسیعی را در بر می‌گرفت، از پدر و مادر و خاله و عمو گرفته تا معلم و مدیر مدرسه و مقامات. آن نسل، از روی ادب و احترام یا از ترس و بعدها که چیزهایی برای از دست دادن داشت از سر محافظه کاری، اطاعت پذیر بود.

دهه هشتادی‌ها اما اطاعت نمی‌کنند. آنها واقع بین تر از پدر و مادرهایشان هستند و لب کلامشان در برابر آن بزرگترها این است:

به جای دستور دادن ما را قانع کنید.

این یک اصل مسلم دهه هشتادی است.

از این رو، با این نسل نمی‌توان با تحکم آمرانه و از موضع بالا سخن گفت چرا که مزیت نسبی بزرگ‌ترهای پیشین که داشتن "اطلاعات بیشتر" بود، به مدد گسترش کتاب و رسانه در بین نسل جدید، از بین رفته و آگاهی‌ها و شبه آگاهی‌های این نسل در مواردی حتی بیشتر ازبزرگ‌ترها شده است.