این عده، هیچگاه تمایلی ندارند از اتاق پژواك خود خارج شوند، زیرا در این اتاق به گفتن‌ها و تراوشات ذهنی خود و كسانی شبیه خود خوگر شده‌اند: چشم‌شان تنها كسانی شبیه خود را می‌بیند و درك‌شان تنها آموخته‌ها و آموزه‌های ایدئولوژیك دیرآشنا را می‌فهمد، و احساس‌شان تنها صورتك‌های شبیه به خویش را آدمی می‌پندارد. در میان انبوه مردمان، افراد حامی خویش را مردم و مردمی می‌نامند.

كتاب تاریخ اكنون و جامعه اكنون ما بیش از همیشه اصحاب سیاست و قدرت را به خواندن خود دعوت می‌كند

از آن رو كه انسان تراز را قیاس از خود می‌گیرند، حقیقت و واقعیت را در تصویر و تصدیق می‌جویند

شاید دروغ، به ‌ویژه در عرصه سیاست، یك نیاز و ضرورت تاكتیكی (و گاه استراتژیكی) فرض شود

سرو سواد وطن را از آستان بردار (كلیم كاشانی)

در دوران گذار، با نوعی بازگشت به سیاست‌نامه‌نویسی با دلالت به آموزه‌های نهج‌البلاغه و با توجه به الزامات منطق مناسبات سیاسی، توسط افرادی هم‌چون محمدكاظم فاضل مشهدی، صورت گرفت كه ضابطه و مفهوم اساسی آن رعایت مصلحت عمومی مردم است

سیاست خارجی  همان ادامه سیاست داخلی است با بیانی دیگر

نمی‌توان واقعیت را باژگونه نقاشی كرد و به معرض دید گذاشت

آنجایی كه كمونیسم شكست خورد، در اداره امور پیش‌پا‌افتاده بود، نه در حیطه ایدئولوژیك

به ‌راستی، چه عاملی موجب می‌شود كه آدمیان برای زندگی، زندگی خود را در خطر اندازند؟ مشخص است از دو نوع زندگی سخن می‌گوییم: زندگی حیوانی و زندگی انسانی

امروز برخی با ارایه تصویر و تحلیلی ناجور از آنچه در ایران به گستره ایرانیان در سراسر جهان می‌گذرد، تلاش دارند بر قامت كژ سیاست‌های خود جامه‌ای جور بپوشانند.

یادداشت محمدرضا تاجیک درباره توده ها را اینجا بخوانید

چرا اصلاح‌طلبی با این ید و بیضا نخبه‌سازی نمی‌کند؟ چرا هیچ نیرویی ساخته نمی‌شود و تا چه زمانی اصلاح‌طلبان باید نیروهای خود را کپی‌پیست کنند؟ مگر ما شعار چرخش نخبگان نمی‌دادیم؟ به کدام جوان آموزش دادیم؟