عذرا فراهانی : بگیر و ببندهای مطبوعاتی و سیاسی از دلایل مهم کمرنگ شدن خبرنگاران چهره است

دنیای قلم -با افزایش رسانه های چاپی و آنلاین و مطرح شدن شبکه های اجتماعی در انتشار اخبار، کمتر کسی به دنبال خواندن گزارش ها و خبرهای یک روزنامه نگار خاص (شخص محور) است. مسأله ای که در گذشته های دور امری مهم بوده و به گفته کارشناسان هرگاه یک خبرنگار چهره و مطرح در روزنامه ای می نوشت، تیراژ روزنامه به واسطه خبرنگار مطرحش، بالا می رفت. اما امروزه چه مسائلی بر کمرنگ شدن خبرنگاران چهره اثر گذار بوده است؟

شفقنا نوشت : عذرا فراهانی  دارای مدرک دکترای فرهنگ و ارتباطات معتقد است جامعه ایی که از دو دهه پیش در گیر بگیر و ببندهای مطبوعاتی و سیاسی شد و تعداد زیادی از رسانه های مکتوب و برخط با عناوین متعدد و گوناگون پای میز محاکمه رفتند یا توقیف ، محاکمه و محکوم شدند، چه انتظاری می توان داشت.

دقیقا بیش از دو دهه است که دادگاه های مطبوعات بی وقفه و هر هفته پرونده چند مدیر رسانه را به قصد رسیدگی به اتهامات مختلف روی میزشان می گشایند. چگونه در فضایی که بیش از بیست سال دستگاه قضا همچنان با شدت و حدت در پی کشف جرایم رسانه ایی و محکوم کردن مدیران رسانه ایی است می‌توان انتظار ظهور یک چهره شاخص روزنامه نگاری را داشت؟

این فعال رسانه ای درباره دلایل کمرنگ شدن خبرنگاران چهره به شفقنا رسانه توضیح می دهد: کمرنگ شدن حضور خبرنگاران چهره در رسانه ها اتفاق عجیبی نیست. در واقع پس از سیر یک مسیر مشخص قرار بود به همین نقطه برسیم که رسیدیم. میخواهم دلایل سیاسی را نادیده بگیرم، ولی چاره ای نیست که ابتدا باید از این موضوع گذر کنیم تا بتوانیم تحلیل درست ارائه دهیم. از قضا در جوامعی شبیه جامعه ما، با این ساختار فعلی دقیقا برخورد با اهالی رسانه به منظور کم رنگ شدن حضور چهره های توانمند صورت می گیرد.

 نویسنده کتاب« اسناد و پرونده های مطبوعاتی ایران در دهه ۷۰» ادامه می دهد: تداوم این برخوردها و گسترش آنها عاملی برای عدم ظهور چهره های شاخص رسانه ایی است. جامعه ایی که از دو دهه پیش در گیر بگیر و ببندهای مطبوعاتی و سیاسی شد و تعداد زیادی از رسانه های مکتوب و برخط با عناوین متعدد و گوناگون پای میز محاکمه رفتند یا توقیف ، محاکمه و محکوم شدند، چه انتظاری می توان داشت. دقیقا بیش از دو دهه است که دادگاه های مطبوعات بی وقفه و هر هفته پرونده چند مدیر رسانه را به قصد رسیدگی به اتهامات مختلف روی میزشان می گشایند. چگونه در فضایی که بیش از بیست سال دستگاه قضا همچنان با شدت و حدت در پی کشف جرایم رسانه ایی و محکوم کردن مدیران رسانه ایی است می‌توان انتظار ظهور یک چهره شاخص روزنامه نگاری را داشت؟

فراهانی با اشاره به نقش سانسور در کمرنگ شدن چنین خبرنگارانی می گوید: تداوم تشکیل پرونده های قضایی برای رسانه ها باعث خود سانسوری عجیبی بین مدیران رسانه ها شده است، آنقدر که بسیاری حاضر نیستند از قلم یا فکر یک چهره شاخص استفاده کنند و گاه ترجیح می دهند آن چهره شاخص با نام دیگری برایشان قلم بزند. از مدیران رسانه ایی که همه به نوعی محکوم به خود سانسوری شدند یا حتی در پاره ای مواقع بخاطر منافع خود کاسه داغ تر از آش شدند و دست به سانسور های عجیب زدند چه انتظاری میتوان داشت؟.

او نقش دستمزد ها و حقوق پایین خبرنگاران را هم مهم می داند و بیان می کند: در جامعه ایی که رسانه ها بیشتر نقش دکور و ویترین دارند، ظهور یک چهره رسانه ایی بیشتر شبیه یک معجزه می ماند. در شرایطی که عده زیادی از رسانه ایی ها سرگرم کپی پیست هستند و زحمت تهیه خبر، مصاحبه و گزارش را به خود نمی دهند چه انتظاری می توان داشت؟ از طرفی دیگر، در جایی که اهالی رسانه برای گذران امورات مالی و مادی خود مجبورند  وقت خود  را چند پاره کنند تا بتوانند خانواده را تامین کنند چگونه می توان انتظار داشت چهره ایی بدرخشد؟

او ادامه می دهد: متاسفانه تا همین یکی دوسال پیش برخی از روزنامه نگاران برای دریافت حق و حقوق خود مثل کارگران معدن در صد سال پیش در صف می ایستادند و تا رسیدن به سر صف نیمی از نیمی دیگر، کتک می خوردند. آیا می توان از این صف ها، انگیز انتظار ظهور یک یا چند چهره شاخص داشت؟