اعتراض الناز شاكردوست و اصغر نعیمی طبیعی‌تر و احساسی‌تر بود. اینكه می‌گویم احساسی‌تر قصدم پذیرش این اعتراض و خشم و رد شدن از آن به خاطر طبیعی بودن نیست.

فرزندی كه فیلم هم به او تقدیم شده بود. از حرف‌های اسدی‌زاده بوی دلبستگی زیاد به فرزند می‌آمد. فیلم كه بر پرده افتاد، دانستیم این‌طور نیست. فیلم را اگر دیده باشید، می‌دانید فضای امیدوار‌كننده یا پایان خوشی ندارد.

سال‌ها پیش از كسی شنیدم یا جایی خواندم كه ویكتور هوگو گفته است تا وقتی فقر وجود دارد و آدم‌ها در نداری دست و پا می‌زنند باید رمان‌هایی مثل بینوایان نوشته شود.

اینكه طرف منتقدان زنده‌یاد پروانه معصومی نیستم، فقط به خاطر بازی‌های خوب او در فیلم‌های رگبار، كلاغ، گل‌های داودی و.... نیست. دلیلش وحشتم از نگاه مستبدانه‌ای است كه نمی‌تواند باور كند دیگران می‌توانند مثل ما فكر نكنند.

بی‌گمان اگر چاره‌ای نیندیشیم و عظمت و ارزش این میراث ماندگار را درك نكنیم، چند سال بعد اگر شهروندی از این شهر‌ها به پاریس و رم برود با شنیدن جمله‌ای مشابه گفته دوست ساكن پاریسم منظور او را نمی‌فهمد.

در سكوت و آرامش مشغول خوردن می‌شویم. همراهم برای لحظه‌ای می‌ماند و بعد لقمه در دهان با تعجب می‌گوید: گاو‌ها. رد دستش را نگاه می‌كنم