الزامات ترمیم شكاف حاكمیت و ملت
روند حذف اساتید منتقد و دانشجویان معترض باید پایان یابد
دنیای قلم - آذر منصوری : آزادی زندانیان در روز‌ها و هفته اخیر اگر در راستای اصلاح رفتار حكمرانی باشد و دامنه آن همه زندانیان سیاسی و مدنی، روزنامه‌نگاران، فعالان حوزه زنان و معلمان و دانشجویان و همه طیف‌های منتقد و معترض به شیوه حكمرانی را در بر گیرد، می‌تواند امید به بهبود خواهی را در شرایط كنونی ایران فراهم كند. طبعا با این رویكرد، بازداشت‌ها و احضارهای مجدد فعالان و كنشگران حوزه‌های مختلف به دلیل اظهارنظر یا مخالفت و اعتراض به برخی سیاست‌گذاری باید متوقف شوند. اما این اصلاح رفتار نباید فقط به آزادی برخی از زندانیان خاص محدود شود. از آغاز شكل‌گیری جنبش اعتراضی اخیر و همزمان با گسترش اعتراضات به فضای دانشگاه‌ها، ضمن احضار و بازداشت و اعمال محدودیت‌های شدید برای دانشجویان و اساتیدی كه به نحوی با آنها همراهی كردند یا اینكه زبان به انتقاد از مسوولان گشودند، اعمال شد. در واقع اساتید و دانشجویان هم مشمول برخوردهای سلبی و محدود‌كننده شدند و این روند تند همچنان نیز ادامه دارد. روندی كه متاسفانه در دولت نهم و دهم نیز سنگ بنای آن گذاشته شد و بسیاری از اساتید مطرح یا اخراج یا اجبارا بازنشسته شدند. برای نگارنده این سطور كه خود نیز طعم برخی از این رفتارهای تند را چشیده است، این سوال بدون پاسخ مانده كه اگر بزرگان دین ما مكرر توصیه به كسب علم و دانش ولو بالصین كرده‌اند، در نظامی كه داعیه پیروی از آنها دارد، این نوع رفتارها با دانش‌پژوهان و اهل علم به جز محروم كردن محیط دانشگاه‌ها از ظرفیت‌های آنها چه توجیهی می‌تواند داشته باشد؟ اساسا چرا مسوولان آموزش عالی كشور با این رویكرد‌های سلبی و البته غیرقانونی، كیفیت نهاد علم را در كشور پایین می‌آورند؟
خاصه اساتیدی كه در كنار برافروختن شمع علم، در تلاشند آگاهی را به عنوان بارزترین شاخصه انسان در محیط‌های دانشگاهی نهادینه كنند. آن‌هم در شرایطی كه با رشد بی‌سابقه مهاجرت نخبگان از كشور مواجه هستیم و ناگفته پیداست كه حذف اساتید برجسته و نامدار از دانشگاه‌ها تا چه حد این روند را شتاب می‌بخشد.
اگر قرار است آزادی زندانیان اقدامی در راستای اصلاح رفتار حكمرانی باشد و شكاف بین حاكمیت و ملت را ترمیم كند، مسوولان و سیاست‌گذاران باید بپذیرند كه فقط آزادی حتی همه زندانیان دگراندیش كفایت این امر را نمی‌كند، بلكه تحقق این ترمیم نیاز به اقدامات دیگری نیز دارد كه مهم‌ترین آن توقف روندی است كه در محیط‌های دانشگاهی در جریان است. در واقع روند حذف اساتید منتقد و در ادامه دانشجویانی كه به دلیل اعتراض مشمول انواع محدودیت‌ها و محرومیت‌ها شدند، باید پایان یابد.
ترمیم شكاف بین حاكمیت و ملت به مجموعه‌ای از اقدامات نیاز دارد كه بازگرداندن اساتید اخراج شده از دانشگاه‌ها در رده اقدامات كوتاه‌مدت و كم‌هزینه برای حكمرانی ارزیابی می‌شود و اگر اراده‌ای برای پر كردن این شكاف‌ها وجود دارد، باید به پیشنهادات سیدمحمد خاتمی در بیانیه اخیر خود، اقبال نشان داده شود و به جای برچسب‌زنی به نخست‌وزیر محبوب بنیانگذار جمهوری اسلامی، از خود سوال كنید كه چرا او از اصرار بر اجرای بدون تنازل قانون اساسی عبور كرده است؟