نقدی بر فیلم خوش ساخت غریب

دنیای قلم -مصطفی قاسمیان : فیلم سینمایی «غریب» ساخته محمدحسین لطیفی بعد از ظهر دیروز در مشهد برای اهالی فرهنگ، هنر و رسانه به نمایش درآمد و با واکنش مثبت هم مواجه شد. این اثر که شنبه‌شب در مراسم اختتامیه چهل و یکمین جشنواره بین‌المللی فیلم فجر با دریافت پنج سیمرغ بلورین، یکی از فاتحان اصلی بخش سودای سیمرغ فجر نام گرفت، احتمالا بتواند در گیشه ۱۴۰۲ نیز موفق باشد. قصه «غریب» در سال‌های پایانی دهه 60 می‌گذرد، اما فیلم مسائلی را مطرح می‌کند که با نیاز و دغدغه‌های جامعه امروز کاملا تناسب دارد. به عنوان مثال در یکی از سکانس‌های فیلم، شهید بروجردی دیالوگی طلایی دارد و می‌گوید: من خودم را برای امام خمینی (ره) هزینه می‌کنم، نه این که امام را برای خودم خرج کنم. این شهید در بخش دیگری از فیلم به لزوم حفظ امنیت مردم در کنار عزت آن‌ها اشاره می‌کند و می‌گوید: امنیت به تنهایی و بدون عزت، برای مردم حال خوب نمی‌آورد. علاوه بر ویژگی‌هایی که «غریب» در کیفیت روایت قصه و ساخت دارد، یکی دیگر از نقاط قوت فیلم، مفاهیم به‌روز آن است.

ماجرای فیلم چیست؟

«غریب» به زندگی شهید محمد بروجردی در روزهای پیش از آغاز جنگ تحمیلی و دوره فرماندهی او در سپاه غرب کشور می‌پردازد؛ جایی که در جریان فتنه گروه‌های کمونیست شهر سنندج و قیام مسلحانه آنان علیه انقلاب نوپای اسلامی، حتی بیم سقوط این شهر می‌رود. حضور شهید بروجردی در سنندج، با هدف مبارزه با این گروه‌هاست. از این لحاظ «غریب» شباهت‌هایی به «چ» ابراهیم حاتمی‌کیا نیز دارد.

تولید ویژه «غریب»

فیلم سینمایی «غریب» را می‌توان از جمله پرهزینه‌ترین آثار سال‌های اخیر سینمای مقاومت و دفاع مقدس دانست، با پروداکشنی عظیم و تولیدی سنگین که می‌تواند ادای دین مناسبی به این شهید باشد. کارگردانی فیلم در صحنه‌های نبرد، چیره‌دستانه است و از نظر فنی، یکی از بالاترین استانداردها را در سینمای جنگ ایران دارد. چهره‌پردازی فیلم که بیش از هرچیز در بازسازی چهره شهید محمد بروجردی ،شخصیت اصلی فیلم تبلور یافته، عالی است و بابک حمیدیان را به طور کامل، به این شهید بزرگوار شبیه می‌کند. خود این بازیگر نیز که به نظر می‌رسد روی رفتار و حالات شهید بروجردی مطالعه و بررسی کرده است، عملکرد مناسبی دارد و به خوبی می‌تواند این شهید را تصویر کند.

اثری خوش‌ریتم و جذاب

این فیلم اگرچه با زمان بیش از دو ساعت طولانی است، اما به واسطه ریتم تند، تمپوی بسیار بالا و صحنه‌های جنگی پر زد و خورد، مخاطب را تا لحظه آخر میخکوب می‌کند. «غریب» در زمینه تولید، شرایط بسیار مناسبی دارد و به خوبی سال‌های انتهای دهه ۶۰ را بازسازی می‌کند. بهره‌گیری از جلوه‌های ویژه بصری سنگین، مخاطبان فیلم تازه لطیفی را برای دوساعت، ۴۰ سال به عقب می‌برد. روشن است که سازندگان در عرصه پروداکشن و مراحل پس از تولید، برای این فیلم سنگ تمام گذاشته‌اند.

امید به گیشه خوب

«غریب» البته در درام ضعف دارد و واجد ظرافت‌های هنری چندانی نیست، اما برای تماشاگر بسیار جذاب است و این موضوع را می‌توان از تشویق پرشور مخاطبان فیلم در ایام جشنواره، پس از پایان نمایش فیلم نیز فهمید. به نظر می‌رسد «غریب» اگر در زمان مناسبی برای نمایش عمومی روی پرده سینما برود، در زمینه استقبال از آثار جنگ/مقاومت بتوان به رقم زدن اتفاقی ویژه در گیشه آن امیدوار بود.