بنابراین وقتی از شیراز می‌نویسیم، از این مهم غافل نیستیم كه مردم شیراز هم مثل سایر شهر و روستاهای ایران، در خاطره و رویا و گل و بلبل زندگی نمی‌كنند

سازندگی شاید انحصاری به آدمیزاد نداشته باشد، اما در میان موجوداتی كه ما می‌شناسیم، هیچ یك به اندازه انسان سازنده نیست یا به عبارت دیگر سازندگی‌اش اینچنین مشهود و قابل ارزیابی نیست.

در جامعه ما هم از این دعواها كم نیست. نمونه اخیرش متن بلند بالایی است كه یكی از مشهورترین روشنفكران ایرانی كه به صراحت لهجه و تندگویی معروف، در انتقاد از یك فرد درگذشته نوشته

ما گویا به كارهای مهم‌تری، از جنس همان نظریه‌پردازی‌های كلان مشغولیم و فرصت تحقیقات و پژوهش‌های جزیی‌نگرانه، عمرسوز و وقت‌گیر را نداریم. نتیجه چه می‌شود؟

در دوره‌های كارشناسی ارشد و دكترا هم اساس و ساختار درس‌های ارایه شده، برمبنای تاریخ فلسفه است، منتها تخصصی‌تر و خاص‌تر. روشن است كه در این برنامه هیچ نشانی از آموزش فلسفه‌ورزی، تفكر و اندیشیدن و استدلال‌ورزی نمی‌یابیم.

پرویز ثابتی، رییس اداره سوم ساواك در یك سریال تلویزیونی هفت قسمتی به شرح دیدگاه‌ها و نظرات خود راجع به وضعیت سیاسی و اجتماعی ایران در دوران مسوولیتش پرداخته

در ادبیات ایرانی هم آثاری با درونمایه یا ساختار مشابه كمدی الهی می‌توان یافت. مهم‌ترین آنها نخست رساله ارداویراف نامه، نوشته موبدی زرتشتی در عصر ساسانی به زبان پهلوی است كه به لحاظ صوری و درونمایه‌ای بسیار شبیه كمدی الهی است.

اصلا خیال‌تان را راحت كنم، اصلا هیچ علقه‌ای به هیچ دوره تاریخی خاصی ندارم و فكر می‌كنم به قول شاملو، «همیشه همان» بوده و آسمان همیشه همین رنگی

كتاب جذاب و خواندنی «فیلسوفان بدكردار» نوشته مشترك مل تامپسون و نایجل راجرز با ترجمه احسان شاه‌قاسمی به چاپ هشتم رسیده است.

مهرجویی جوان در این كتاب، به تحلیل افسانه مفتش بزرگ در رمان بزرگ برادران كارامازوف می‌پردازد، داستانی كه به نوشته او «دربردارنده چكیده و جوهر اندیشه و جهان‌بینی داستایوفسكی است و به نوعی حامل و حاوی همه شخصیت‌های نخبه و فرهیخته سایر رمان‌های اوست».

او هیچ‌گاه پنهان نمی‌كرد كه در جوانی به راهزنی اشتغال داشته است و دندان پیشینش بر اثر لگد الاغی كه دزدیه بود و می‌خواست با خود ببرد شكسته بود.

جعفر مدرس‌صادقی، نویسنده، مترجم و ویراستار ایرانی، براساس تصحیح مشهور هلموت ریتر و روایت‌های مختلف نسخه‌هایی كه دراختیار او بوده، ویرایشی نو از این متن ارایه كرده است

انتقادها به مصدق و عملكرد و منش او از همان ابتدا بوده و در سال‌های اخیر هم بسیار شدیدتر شده، گروهی او را پوپولیست می‌خوانند، عده‌ای دیكتاتور، برخی مخالف دموكراسی و شماری ساده لوح و گرفتار توهم توطئه.

مصدق به نوشته عظیمی «ایران را «معشوقه ما» می‌دانست و از «سوابق درخشان و مفاخر تاریخی انكارناپذیر» ایران یاد می‌كرد.» یادداشتی به مناسب سالمرگ مصدق را اینجا بخوانید