صدای خیابان ترسناك نیست
صداگذاری‌ها ترسناكند!
علی ربیعی به ریشه یابی حوادث اخیر پرداخته است
دنیای قلم -علی ربیعی : صداها و فریادهای بلند در خیابان‌ها و دانشگاه‌ها و بوق‌های اعتراضی ماشین‌ها ترسی ندارد. من از صداگذاری‌ها، خشونت‌‌افزایی، كوكتل مولوتوف به دست دادن‌ها و تئوری‌سازی‌‌ها با نام «دفاع مشروع» نگرانم. نتیجه پراكندن تخم كینه و خشونت، پدید آمدن حادثه تلخ در شاهچراغ شیراز بود. به خون غلتیدن زائران بیگناه بر سر سجاده نماز تا زد و خوردهای خونین خیابان‌ها هیچ سعادت و خوشبختی‌ای برای جامعه ایران به همراه نخواهد داشت.
از سویی غمگینانه نشسته‌ام و حوادث چهل روز اخیر ایران را با دقت دنبال می‌كنم. می‌اندیشم، دریغا علائمی كه اندیشمندان علوم اجتماعی مطرح كردند از سوی متولیان و سیاستگذاران درك نشد و حتی بیان‌كنندگان واقعیت‌های پیش روی جامعه مورد بی‌مهری قرار گرفتند. هنوز هم بر اساس آنچه نوشته‌ام، معتقدم فقر نهادینه شده - فقری كه دامن دهك‌های زیادی را گرفت و سبب سقوط طبقه متوسط شد - نسل‌هایی كه خواسته‌ها، نیازها و سبك‌های زندگی پر از رمز و رازهای ناشناخته را در خود داشت، دیده نشدند؛ زنانی كه سال‌ها درصدد دیده شدن و انسدادشكنی بودند اما درك نشدند؛ سیاست‌هایی كه بدون توجه به این تغییرات همچنان كوبنده، تبلیغ شده و در فضایی دیگر سیر می‌كرد، تحریم‌شكنی‌هایی كه می‌توانست افق‌گشایی داشته باشند و به بهانه‌های دستاوردهای ناچیز سیاسی راهش مسدود و ناامیدی‌های گسترده را دامن زد و در سال۱۴۰۰ بسته شدن روزنه صندوق‌هایی كه می‌توانست تسلابخش تغییرات نسلی باشد جملگی سبب‌ساز زمینه‌ای برای برخاستن فریادها از صداهای شنیده نشده بودند.
بنا بر تجربه و اعتقادم، این صداها می‌تواند بستری برای ایجاد اصلاحاتی موثر و ساختن جامعه‌ای رو به جلو باشد. این صداها، برآمدن نیازهای انباشته شده است و هرچه تعمق می‌كنم صدایی از جامعه برای درك شدن و داشتن یك زندگی عادی است. ما در بزنگاه تاریخی قرار گرفته‌ایم؛ فكر می‌كنم این هزینه‌ها در صورت یك درك مشترك و تفاهم عمومی می‌تواند زمینه‌ساز تحولات و اصلاحاتی رو به پیشرفت برای جامعه‌مان باشد اما از آنجا كه همیشه در طول تاریخ، متغیرهای مداخله‌گر خارجی در مورد ایران تلاش برای ایجاد انحراف و دستیابی به امیال خود را دنبال كرده‌اند (از شرق تا غرب، از كشورهای همسایه تا قدرت‌های دیگر نظیر روسیه تا ترامپیست‌های امریكایی و صهیونیست‌ها) بخشی از مصائب تاریخ ایران را رقم زده‌اند. به خوبی احساس می‌كنم این حركات چگونه صدای تحول‌خواهان - به ویژه نسلی را - چگونه حذف و تحریف و در حال مصادره كردن هستند. من صداگذاری روی صداهای ایران را می‌بینم؛ بازنمایی خشونت، انحراف صدا و تحریك برای جاری شدن خون میان ایرانی - ایرانی كاملا مشهود است.
دلارهای نظام سیاسی نظیر عربستان سعودی كه پر از نفرت و كینه علیه ایران و تمدن ایرانی بوده‌اند و همچنین بازی‌های اسراییل برای تشدید ایران‌هراسی این بار برای پیش بردن اهداف سیاسی خود در منطقه و نیز تلاش‌های پس‌پرده گروه‌هایی كه جز تفنگ و اسلحه زبان دیگری نمی‌شناسند را به خوبی می‌بینم. من اینها را می‌شناسم؛ سال‌هاست به قیمت ایران غلتیده در خون، به قدرت نشستن خود را دنبال كرده‌اند. تاكنون برای شنیدن صدای معترضان، بسیار نوشته شده و اكنون می‌خواهم با هموطنانم كه در خیابان ندا سر داده‌اند، بگویم اجازه ندهید صدای شما صداگذاری شود و به قول خودشان سوار موج داخل شده و به وسیله یك رسانه با پول‌های یك كشور ناسالم برای ایران جریان‌سازی شود. با نفی خشونت و پشتوانه ساختن این روزها برای گفت‌وگوی بزرگ، می‌توانیم آینده‌ای بهتر را در این مقطع، تاریخ‌سازی كنیم. برخی مفاهیم مثل آزادی و عدالت هرگز كهنه نمی‌شوند. اصلاحات نیز چنین مفهومی است.
جامعه‌ای كه از یك انقلاب بزرگ سربرآورده، می‌تواند با در پیش گرفتن مسیر گفت‌وگو و تن دادن به اصلاحات، تاریخ رو به آینده را بسازد. ساختن تاریخ در هر جامعه و از سوی هر نسلی به یاد خواهد ماند اما ایستادن در سمت درست تاریخ رمز و راز ماندگاری و سعادت بخشی برای یك ملت خواهد بود.