چطور درباره کرونا با بچه ها صحبت کنیم

دنیای قلم -افراد نسبت به همه‌گیری احساس انزوا و نگرانی می‌کنند و صحبت با دیگران در مورد این احساسات می‌تواند کمک‌کننده باشد.

به نقل از سایکولوژی نیوز، کودکانی که والدین آنان شیوه ارتباطی اجتنابی را ترجیح می‌دهند، مشکلات عاطفی بیشتری نشان خواهند داد اما کودکانی که والدین آنان با شیوه‌های منسجم‌تری به یادآوری خاطرات خود می‌پردازند، حتی چند دهه بعد  رفاه و عزت نفس بالاتری از خود بروز می‌دهند.

بسیاری از افراد در دوران خانه‌نشینی کرونا حضور در جلسات و گفت‌وگوهای آنلاین را تجربه کرده‌اند اما مشتاق به برقراری تعاملات اجتماعی واقعی هستند تا از طریق به اشتراک‌گذاری تجربیات خود با دیگران موارد زیادی را  فرا گیرند.

محققان اظهار کردند: برقراری ارتباط برای اشتراک‌گذاری مطالب مرتبط با بیماری کووید ۱۹ می‌تواند برای همه ازجمله کودکان ضروری باشد تا بتوانیم این تجربیات چالش‌برانگیز را حل کنیم و با آن‌ها کنار بیاییم.

بیشتر مطالعات در همه‌گیری موضوعاتی هستند که چندان جالب نیستند ازجمله انزوا و فقدان انگیزه، نگرانی درباره همه‌گیری، نگرانی از آینده و بسیاری از مطالبی که برای رسیدن به آنها، مثبت‌ماندن و دستیابی به زندگی عادی باید تلاش کرد. در این میان، روی دانشجویانی که از زمان شروع همه‌گیری دوران دانشجویی خود را شروع کردند و اکنون در سال دوم تحصیل می‌کنند، بررسی انجام شد و موضوعات اصلی آن، انزوای اجتماعی، نگرانی دانشجویان از آینده، عدم انگیزه و تلاش برای روال عادی زندگی بود.

همه نسل‌ها با شیوه‌های متفاوت همه‌گیری را تجربه می‌کنند اما مهمترین نکته اینجاست که آیا افراد نباید درباره نگرانی‌های این زمان با یکدیگر و به ویژه با فرزندان خود صحبت کنند؟

نتایج تحقیقات آزمایشگاه the family narratives، نشان داده است که یادآوری خاطرات استرس‌زا و چالش‌برانگیز از سوی والدین به کودکان کمک می‌کند تا تجربیات احساسی دشوار را درک کرده و با آن کنار بیایند. نتایج جدید این تحقیق نیوزیلندی این یافته‌ها را تایید و گسترش می‌دهد. این بررسی بر روی ۶۰۰۰ کودک از بدو تولد تا بزرگسالی انجام شد.

والدینی که وقایع را به‌صورت مفصل و منسجم بیان کردند و به سوالات کودکان پاسخ دادند، فرزندانی با مشکلات عاطفی کمتر و مهارت‌های اجتماعی بهتر(همدلی) پرورش دادند. همچنین والدینی که فرزندان خود را برای حل یک تجربه چالش‌برانگیز راهنمایی کرده بودند، فرزندان آنان رفتارهایی مانند خشم و پرخاشگری را کمتر بروز دادند و نمرات افسردگی آنان پایین‌تر بود بنابراین والدینی که به فرزندان خود در درک و حل تجربیات احساسی دشوار کمک می‌کنند تا مهارت‌های مثبت ایجاد کنند، مشکلات عاطفی کمتری را تجربه خواهند کرد.

محققان نظرسنجی با حدود ۱۴۰۰ خانواده آمریکایی وکانادایی در ابتدای خانه‌نشینی کرونایی و سپس ۶ ماه بعد انجام دادند. والدینی که از ابتدا از روش ارتباطی اجتنابی استفاده کردند و بر این باور بودند که گفت‌وگو درباره بیماری همه‌گیر یا ایجاد احساس ترس و اضطراب در گفت‌وگو با فرزندان ایده مناسبی نیست، کودکان آنان ۶ ماه بعد با سطوح اضطراب، افسردگی و کناره‌گیری بالاتری مواجه شدند.

واضح است که ما مشتاق تعامل اجتماعی هستیم و از انزوایی که همه‌گیری ایجاد کرده است ابراز تاسف می‌کنیم و نگران آینده هستیم  اما صحبت با دیگران در مورد آن کمک‌کننده خواهد بود. کودکان ممکن است به ساختار هدایت‌شده والدین نیاز داشته باشند تا به آنان در ایجاد روایتی با جزئیات بیشتر، منسجم‌تر و اهداف کمک کند اما آنچه محققان توصیه می‌کنند، این است که با یکدیگر، خانواده و فرزندان درباره تجربیات خود گفت‌وگو کنیم تا بتوانیم با چالش‌های مواجه‌شده کنار بیاییم.

انتهای پیام