چرا دانش آموزان از امتحان می ترسند

دنیای قلم - ترس از امتحان و اضطراب سر جلسه آزمون، اتفاقی است که کم و بیش همه دانش‌آموزان آن را تجربه کرده‌اند. به‌تازگی یک عکس از دلایل ترسیدن دانش‌آموزان از امتحان که روی یک تخته وایت‌برد نوشته شده، در شبکه‌های اجتماعی پربازدید شد. معلمی که این کار را انجام داده، این‌طور توضیح می دهد: «از شاگردام(پسرای کلاس ششم) پرسیدم چرا موقع آزمون استرس می‌گیرید؟ از چی می‌ترسید؟ اینا کاراییه که پدر و مادراشون باهاشون می‌کنن...» بعضی از پاسخ‌های نوشته شده روی تخته عبارت اند از: تحقیر در جمع، از دست‌دادن گوشی، محروم شدن از همه چی، زدن با دمپایی و  ... آیا این رفتارها به بهبود وضعیت تحصیلی فرزند منجر می‌شود؟
 

  وظیفه والدین در این مسئله چیست؟

تمام دانش‌آموزان با هوش طبیعی و بالاتر تلاش می‌کنند نمرات مناسبی را در طول سال تحصیلی به دست آورند. آن‌ها خود به اهمیت این مسئله واقف اند. معلمان هم دایم این مسئله را به آن‌ها گوشزد می‌کنند و گاهی با دوستان‌شان هم در این باره حرف می زنند. بنابراین فشار بیش از حد والدین می‌تواند نتیجه عکس داشته باشد و بیشتر منتهی به اضطراب و مشکلات حاد روحی و روانی برای آن‌ها شود. وظیفه والدین است که به فرزندان خود اطمینان دهند در زندگی مسائل مهم‌تر از دستاوردهای علمی هم وجود دارد و لزوماً پیشرفت تحصیلی به دوران بزرگ سالی شاد و کامل و موفق آن‌ها منجر نخواهد شد.

  عواقب تلخ چنین رفتارهایی از سمت والدین

بسیاری از افراد تحت فشارهای روانی ناشی از رفتارهای نامناسب والدین، تجربه دلزدگی، تنفر، ترک تحصیل در دوره نوجوانی، اختلالات‌روانی همچون تیک، لکنت زبان و بسیاری از بیماری‌های جسمانی مثل بیماری‌های گوارشی، تهوع و دل دردهای اضطرابی را در طول دوره تحصیل به یاد می‌آورند.

  تحسین و تشویق موثرتر است یا تنبیه؟

به یاد داشته باشیم تحسین و تایید و تشویق، انگیزه ما در عمل به رفتار نیک است و به مراتب بیش از یأس و ناامیدی و انتقاد و تنبیه در سوق دادن فرد به سوی رفتار مطلوب موثر است و میل به خوب بودن به مراتب موثرتر از خطا و ترس از انجام کار بد است، تنبیه و سرزنش باعث ایجاد یأس می‌شود. کیفیت و ماهیت رفتار ما با یک کودک، بزرگ ترین تاثیر را روی عملکرد حال و آینده او می‌گذارد و نتایج پیشرفت دانش آموز به شدت تحت تاثیر همین مسئله است. سرزنش و ملامت کودک به دلیل رضایت‌بخش نبودن  وضعیت تحصیلی بسیار قابل تاسف است در حالی که گناه اصلی بر دوش خانواده است و آن‌ها هم باید نقش خود را در این نقصان بپذیرند تا راه‌حلی پیدا شود.
نویسنده : سمانه تعلیم‌دهنده| ‌ کارشناس‌ارشد مشاوره‌توان‌بخشی