نقد سریال دودکش؛ نمره قبولی با تک ماده

دنیای قلم -در شرایطی که ساختن یک سریال طنز موفق و تاثیرگذار با توجه به زمانه همچنان کرونازده، در میان تلخی و ناهنجاری اجتماعی امروز، کار ساده ای نیست، «دودکش ۲» نه اثری قوی، بلکه کاری قرار گرفته در دو وجه نسبتا قوی تا ضعیف دیده می شود.
بعد از توفیق فصل اول «دودکش» به نویسندگی برزو نیک نژاد، کارگردانی محمدحسین لطیفی در سال 92 و اقبال کم فصل دوم این سریال از سوی مخاطب با عنوان "پادری" بدون حضور نویسنده اصلی، در «دودکش ۲» یا در واقع فصل سوم این سریال، قرار بر آن شده است با برگرداندن قطار داستان به ریل مقبولیت از خاموشی همیشگی اجاق دودکش جلوگیری شود.
نیک نژاد که علاوه بر نوشتن تجربه کارگردانی سریال موفق «دردسرهای عظیم» یک و دو را دارد، به عنوان قَیّم اصلی «دودکش» در مقام نویسنده و کارگردان صحنه را در دست دارد. با این حال فیلم نامه «دودکش 2» برخلاف ابتکارات معمول قصه های سریال های چندفصلی تلویزیون، بدون غافلگیری و برخورداری از مواد جدیدِ تولید و ماجراسازی تازه، درجا می زند.

دست خالی دودکش

برخلاف تجربه های موفق مشابه چون «پایتخت» و «نون خ» که در آغاز هر فصل از همان سکانس های ابتدایی با نمایش تغییرات جدی در احوال شخصیت ها که گویی در زمان غیبت آن ها از قاب تلویزیون در فاصله فصلی رخ داده و ایجاد شگفتانه های تازه که مخاطب را کنجکاو می کرد، دست «دودکش» تقریبا خالی است. «دودکش» با رنگ موی روشن ترشده «فیروز» و نقش جدی ترشده «بهروز» به دیدار بیننده آمده. تا این جا حضور حسینی بای خبرنگار معروف و سرآغاز کشش عشق و خاطرخواهی رایج در سریال های تلویزیونی، جذابیت اولیه را در قسمت های ابتدایی ایجاد نکرده است.
می توان گفت فعلا تنها بازی شخصیت ها با تقلید یا شمایل پذیری خوب از دو کاراکتر استن لورل و الیور هاردی، اثر نیک نژاد را سرپا نگه داشته است.
صرف نظر از حفره های ریز و درشت در بدنه، قصه بی رمق فیلم نامه با دیالوگ های بعضا توهین آمیز که در موقعیت های خانوادگی رخ می دهد در مقابل تماشاگر روایت می شود. همچنان همان قالی شویی مشتاق و همان وانت است با همان شوخی های کلامی «بلدم بلدم»، تاکید «به ضرسِ قاطع»، «قمپز در کردن»ها، «در آمپاس» ماندن و «اِن قلت آوردن».
در این میان بازی های درست این جمع حرفه ای نسبت به فصل قبلی از جمله  بازی درست تر سیما تیرانداز و صد البته تیتراژ پایان سریال با صدای آشنای رضا صادقی قابل اعتناست، به ویژه این که روی همان موسیقی قدیمی آریا عظیمی نژاد ترانه خوانی کرده است.

منبع: خراسان