دنیای قلم - مریم سعادت- این برنامه ترکیه‌ای با بازیگران ایرانی که در قالب رئالیتی‌شو اجرا می‌شود، تماشاگر را با لبخند، موسیقی عاشقانه و دکور رنگارنگ می‌فریبد تا نفهمد آنچه می‌بیند، چیزی جز یک شوی بازاری نیست که در آن آدم‌ها به مهره‌های یک بازی سرگرمی‌محور تنزل یافته‌اند.
در «عشق ابدی»، عشق نه از دل، بلکه از لنز دوربین و بر اساس جذابیت بصری، میزان فالوئرها و سناریوهای از پیش‌نوشته‌شده تعریف می‌شود. رابطه‌ها عمق ندارند، بلکه مانند لباسی تعویض‌پذیرند. طرفین در فضایی رقابتی به‌جای درک متقابل، برای محبوبیت، جایزه یا دیده‌شدن با یکدیگر وارد "رابطه" می‌شوند. اینجا نه خبری از مسئولیت احساسی هست، نه صداقت انسانی. همه‌چیز حول دوربین می‌چرخد و عشق، صرفاً خوراکی برای خیره‌شدن به صفحه نمایش است.
بدتر آن‌که این مدل برنامه‌ها با ظاهر فریبنده و نمایشی مدرن، به‌سرعت در حال جهانی‌شدن‌اند. میلیون‌ها نفر به این محتوای مصنوعی خیره می‌شوند و آن را با واقعیت اشتباه می‌گیرند. نسل جدید، عشق را در سکانس‌های ساختگی، رقابت‌های سبک‌سرانه و قضاوت‌های تصویری جست‌وجو می‌کند. حاصلش، نه افزایش آگاهی احساسی، بلکه فرو رفتن در منجلاب رابطه‌های موقت، مصرف‌گرا و بی‌ریشه است.
«عشق ابدی» نه یک تجربه فرهنگی، که نوعی بازی با روان و سلیقه مخاطب است. سرگرمی‌ای ارزان‌قیمت که هم حرمت واژه «عشق» را پایین می‌آورد، هم مخاطب را در برابر کلیشه‌ها و سطحی‌نگری خلع سلاح می‌کند. وقت آن است که به‌جای هیاهوی ساختگی چنین برنامه‌هایی، به بازتعریف رابطه‌های انسانی واقعی و غنی بازگردیم.
اوایل اردیبهشت ماه بود که ویدیوی رقص تعدادی دختر و پسر در یک ویلا در ترکیه وایرال شد؛ افرادی که در حین رقصیدن با گفتن جملاتی مانند «عشق ابدی مالِ منه» یا «خوشگل‌ترین پسر جزیره رو انتخاب می‌کنم» یک شرح حال مختصر هم از خودشان ارائه می‌دادند تا مخاطب بنداند قرار است در این به اصطلاح رئالیتی‌شو با چه بازیگرانی مواجه باشد.
«عشق ابدی» که در ترکیه فیلم‌برداری شده و اجرای آن بر عهده پرستو صالحی است در مدتی کوتاه به یکی از پرحاشیه‌ترین تولیدات رسانه‌ای فارسی‌زبان تبدیل شده است. برنامه‌ای با دکور لوکس، شرکت‌کنندگانی که همه مدل، خواننده یا اینفلوئنسر هستند و قرار است عشق ابدی خود را پیدا کنند تا با جایزه ۳۰ هزار دلاری جزیره عشق را ترک کنند.