دنیای قلم - علی آستانه: سخنان اخیر یكی از راه‌یافتگان به مجلس در گفت‌وگوی ویژه خبری، آن هم بعد از سخنان رهبری در دیدار با خبرگان نشان از غرور كاذب این جماعت نو رسیده دارد. گیم یا گیمر كدام یك دست بالا را دارند؟
در جماعت جوان، سازنده بازی از خود بازیكن دست بالا‌تری دارد. این جماعت كه روزگاری منتقد شهید سلیمانی بودند و بعد خوانخواه او، مواظب تندروی خویش نیستند. تندروی با وضعیت ایران امروز (نظام و جامعه) سازگار نیست. ریشه در باد داشتن همین است. نه رای اكثریتی دارند كه كلا ۴ تا ۶ درصد نظر مردمند. البته آن مردم نزد ما محترمند.
نه ادب آن دارند كه نهادهای انقلابی كه برای رفتار آنها از خود گذشته بودند را احترام كنند. قالیباف هر كه هست،دارای برنامه در حوزه توسعه است. حال آثارش در شهر باشد یا نباشد. كم‌هزینه باشد یا با هزینه بسیار. آثار این دوستان چیست جز حمله و تكفیر و خلص و خالص‌سازی دروغینی كه مردم را از نظام جدا می‌خواهد و می‌گویند اگر صندوق رای بالاتر از اقبال ما باشد، ما بدبخت شده‌ایم ؟! خب صندوق رای را بی‌پناه كردند و خیال می‌كنند كه چون خوارجند كه چرا صلح كردید؟
چرا دو خیمه تا رد شر معاویه مانده بود، برگشتید؟ گفتید این جماعت مواظب وزن خود نیستند. آنها گیمر هستند. چارچوب بازی اصولگرایی به آنها این تشخص راهبری را تا زمانی می‌داد كه علیه بازی‌ساز نباشند. منظور تخفیف كلمه بازی به لهو و لعب نیست. به هیچ وجه. منظور نظریه بازی‌ها در سیاست است. به نظرم زنگ خطر این گروه به صدا در آمده و نیازمند نفاق هستند، چون در بازی علنی و صادقانه، حتی اعتبارنامه‌شان هم مردود خواهد شد. در این شرایط شیمی جامعه كه غلظت تندروی به نهایت رسیده است، فواره می‌افتد. احتمالا نهاد نظامی و نظام و اصلاحات در یك ستون قرار می‌گیرند و تندروی به منزل آخر خواهد رسید. آنها در درون گیم هستند. بیشتر از آن، بازی خارج از متن است. متن آنها را ویرایش خواهد كرد.