دنیای قلم - شهیندخت مولاوردی : در آستانه سالروز میلاد حضرت فاطمه (س)، رهبر انقلاب در دیدار گروه‌های مختلف زنان (ششم ‌دی)، طی صحبت‌های مبسوطی به چندین و چند مساله اشاره داشتند كه در این میان دو موضوع توجهم را بیشتر به خود جلب كرد: 
۱- «مساله امنیت زنان؛ امنیت در درون خانواده. زن بایست در كنار مرد احساس آرامش كند، احساس امنیت كند؛ چهاردیواری خانه محل آسایش و امنیت است. اگر رفتار شوهر جوری باشد كه زن را از این احساس امنیت محروم كند، زن احساس ناامنی كند، شوهر بددهنی كند یا بسیار بدتر و فجیع‌تر، دستش را به كار بیندازد، این مطلقا قابل قبول نیست. راهش چیست؟ راهش قوانین سخت است؛ من بارها این را گفته‌ام. باید قوانین سختی [وضع شود]. اشاره‌ای كردند به قانونی كه در مجلس هست؛ خب اینها حتما باید دنبال بشود. ما هم سفارش می‌كنیم، شماها هم خودتان دنبال كنید. بایستی مجازات سختی متوجه مردی بشود كه در داخل خانه برای زن محیط ناامن به وجود می‌آورد؛ در بیرون خانه هم همین ‌جور.» 

۲- «مساله سن ازدواج» كه نظر اسلام درباره آن را «پرهیز از موكول كردن به سنین بالا» خواندند و گفتند: «البته این به معنای ازدواج كردن كودكان نیست؛ بلكه یعنی دختر و پسر هر چه به وقت ازدواج كنند، بهتر است.» كه برخی رسانه‌ها از این فرازهای سخنرانی، به مخالفت رهبری با ازدواج كودكان/ كودك‌همسری و حمایت از تصویب قانون علیه خشونت خانگی یاد كردند.

این اولین ‌بار نیست كه بر اهمیت و ضرورت این ‌مهم - قانون بازدارنده از خشونت علیه زنان و دختران و به تعبیر رهبری قانون سخت - تاكید می‌شود، از جمله به بیانات ایشان در مورخ 14/۱۰/۱۴۰۱ و در دیدار مشابهی كه داشتند، می‌توان اشاره كرد: «با همه‌ حرف‌هایی كه زدیم، با همه‌ تعریف‌هایی كه كردیم كه واقعیت هم دارد، انصاف این است كه در جامعه ما در درون بعضی از خانواده‌ها به زن‌ها ظلم می‌شود؛ مرد با تكیه‌ بر توان جسمی خودش، چون صدایش كلفت‌تر است، قدش بلندتر است، بازوهایش كلفت‌تر است، زور می‌گوید به زن؛ ظلم می‌شود به زن‌ها؛ خب راهش چیست؟ چه كار كنیم؟ 

خانواده را هم می‌خواهیم حفظ كنیم دیگر؛ راهش این است كه قوانین مربوط به داخل خانواده آن‌چنان محكم و قوی باشد كه هیچ مردی قادر به ظلم كردن به زنان نباشد؛ بایستی قوانین، اینجا به كمك طرف مظلوم بیایند. البته موارد اندكی هم وجود دارد كه عكس قضیه [است]، یعنی خانم ظلم می‌كند؛ یك موارد این‌‌جوری هم داریم؛ البته كم است و بیشتر موارد آن است كه قبلا گفتم. امیدواریم كه ان‌شاءالله همه این موارد اصلاح شود.» 
دغدغه‌ای كه بارها و بارها و به بیان‌های مختلف تكرار شده است، از جمله در دیدار اعضای شورای فرهنگی اجتماعی زنان (16/۱۰/۱۳۶۹): 
«ما باید امروز ببینیم كه زنان برای حركت در آن مسیر مطلوب اسلام برای زن، به چه ابزار قانونی احتیاج دارند... آن را بایستی برای‌شان فراهم كنیم و تدارك ببینیم.»
نمونه دیگر آن در دیدار با جمعی از زنان استان آذربایجان غربی (28/۶/۱۳۷۵) است كه با تاكید بر اینكه اسلام اجازه نمی‌دهد مرد به زن زور بگوید، لزوم حمایت كامل قانون را از زنان در خانواده‌ها و هنگام ازدواج خاطرنشان كردند: «بعد از پیروزی انقلاب در این زمینه كارهایی شده است، اما همه دست‌اندركاران كشور در مجلس، دستگاه‌های دولتی و همچنین مبلغان باید تمامی تلاش خود را به‌كار گیرند تا كمبودهای موجود رفع شود و زنان مورد حمایت كامل و جدی قانون قرار بگیرند.»
همچنین ایشان در سومین نشست اندیشه‌های راهبردی با موضوع زن و خانواده (14/۱۰/۱۳۹۰)، ضمن اشاره بر اینكه «مساله‌ زن و خانواده برای كشور، جزو مسائل درجه‌ یك است»، افزودند: «ما خلأهای قانونی و عادتی و سنتیِ عجیب و فراوانی داریم. گاهی اوقات خانم‌هایی با ما تماس می‌گیرند -‌یا از مجلس، یا از حوزه، یا از مراجعات گوناگون مردمی، یا از مراكز دیگر‌- و مشكلات‌شان را می‌گویند؛ این مشكلات عمدتا مربوط می‌شود به مشكلات داخل خانواده. اگر زن داخل خانواده امنیت روانی داشته باشد، امنیت اخلاقی داشته باشد، آسایش داشته باشد، سكن داشته باشد، حقیقتا شوهر برای او لباس محسوب شود -‌همچنان‌كه او لباس شوهر است- و همچنان‌كه قرآن خواسته، مودت و رحمت بین اینها باشد و اگر «و لهنّ مثل الّذی علیهن» در خانواده رعایت شود -این چیزهایی كه اصول كلی و اساسی است- آنگاه مشكلات بیرون خانواده برای زن قابل تحمل خواهد شد؛ اصلا بر اینها فائق می‌آید. اگر زن در آسایشگاه خود، در سنگر اصلی خود، بتواند مشكلات خودش را كاهش بدهد، بلاشك در عرصه اجتماع هم خواهد توانست.»
و‌ نیز در دیدار جمعی از زنان فرهیخته (21/۲/۱۳۹۲) بیان داشتند: «باید در قوانین، خلقیات و سنت‌ها، شرایط به گونه‌ای فراهم شود كه زنان در سطوح مختلف معاشرتی، جنسی، فكری و خانوادگی دچار ستم‌زدگی نباشند... اگر فرهنگ نگاه احترام‌آمیز به زنان نهادینه شود، بسیاری از مشكلات جامعه حل و از زنان رفع مظلومیت خواهد شد.» 
گفتنی است در یكی از دیدارهای نوروزی كارگزاران نظام با رهبری كه حضور داشتم شاهد بودم ایشان با این مضمون اشاره داشتند: «وكیل و وزیر شدن زنان هم خوب است، اما مهم‌تر از آن، ظلمی است كه به زنان در خانه می‌رود و باید جلوی آن گرفته شود و خانمی با تحصیلات دكترا را مثال زدند كه خبر دارند مرتب از همسرش كتك می‌خورد و این پذیرفته نیست.» 
كه البته بعدا در خبر منتشره از صحبت‌های ایراد شده، این قسمت محذوف بود.
مرور این تاكیدات مكرر كه خطاب آن مشخصا به دولت‌ها و مجالس قانونگذاری بوده، از آن روست كه بار دیگر تسریع در تصویب لایحه‌ای كه بیش از یك دهه به‌طول انجامیده، به این مجلس یادآوری شود.
آیا با بیانات اخیر عذر و بهانه‌ای برای شانه خالی كردن مجلس از بررسی و تصویب با قید فوریت لایحه، پذیرفتنی است؟ و زین پس چگونه می‌توان ترك فعل، بی‌عملی و بی‌اعتنایی را توجیه كرد؟ دیگر با چه زبانی و برای بار چندم به یك موضوع باید توجه داده شود؟!
نمایندگان محترم اگر نظر رهبری را فصل‌الخطاب می‌دانید؛ بسم‌الله! آب دست‌تان است بگذارید زمین و قانون ارتقای امنیت زنان را به‌ مناسبت بزرگداشت مقام زن و روز مادر مصوب و به زنان و دختران ایران هدیه كنید. برای وقت كشی و تعلل زمانی نمانده و فرصت‌های‌تان چونان ابر بهاری در گذر است.