دنیای قلم - عمادالدین باقی: هنوز از زنجیره فسادها و اختلاس‌های گذشته بیرون نیامده‌ایم كه پرونده جدیدی مطرح می‌شود و هر بار ارقام اختلاس، بزرگ‌تر و بزرگ‌تر. بعضی مقامات هم برای فرار از مسوولیت، فورا متوسل به همان روش خودفریبی همیشگی می‌شوند، یعنی: «مقایسه خود با بدترین‌ها به‌جای مقایسه با احسن» و می‌گردند چند مورد فساد را در گوشه و كنار دنیا پیدا می‌كنند تا بگویند چرا این‌قدر بزرگنمایی می‌كنید؟
فساد در همه جای دنیا هست! توجه ندارند كه اولا هیچ جای دنیا ادعای اینها را در مورد یك حكومت الهی و حكومت از ما بهتران نداشت، ثانیا اگر محققی دست به كار شود و كتابی از پرونده‌های فساد افشا شده در ۳۰ سال گذشته را جمع‌آوری كند، نمی‌دانم چند جلد كتاب می‌شود اما می‌دانم در تاریخ این كشور فراموش نشدنی است و ركورد فساد در دنیا را شكسته است. فساد مثل سرطانی است كه وقتی به مرحله لاعلاج رسید وقت مرگ میزبان آن‌هم فرامی‌رسد. این درحالی است كه راه‌حل این فسادهای ویرانگر كه جامعه را هم به فساد كشانده -به‌طوری كه هر كس در هر سطحی از یك مغازه‌دار گرفته تا كارمند كه بتواند، تیغ زدن دیگران را مباح می‌داند- راه‌حل بسیار ساده‌تر از آن بوده كه تصور می‌شود. كافی بود كه یك معادله معكوس می‌شد، یعنی: شدت عمل كه نسبت به مخالفینی كه ولو با زبان گزنده، مقامات و مسوولان را مورد انتقاد قرار می‌دهند و برای‌شان پرونده‌سازی می‌شود و بعضی از آنها هم مدت‌هاست در زندان به‌سر می‌برند یا شدت عمل با معترضینی كه بدون توسل به خشونت، اعتراض میدانی می‌كنند، همین قاطعیت و شدت عمل در مورد مختلسین و خصوصا زمینه‌ها و ریشه‌های اختلاس به كار رود و برعكس، تسامحی كه تاكنون در مورد ریشه‌های این فسادها صورت گرفته با این منتقدین صورت بگیرد.
طبعا اگر خالص‌سازی و روش حكومت فرقه‌ای كه خودش یكی از سرچشمه‌های رانت و فساد است تبدیل به مدیریتی برخاسته از یك انتخابات آزاد و دموكراتیك می‌شد و نظام حزبی به معنی واقعی ایجاد شده بود، بخت شایسته‌سالاری و مدیریت افراد متعهد بیشتر بود و جامعه هم به دلیل اینكه خودش آنها را انتخاب كرده و احزابی كه آنها را نامزد كرده‌اند باید پاسخگو باشند. یك مقایسه ساده در همین ۴۰ سال نشان می‌دهد به میزانی كه دولت‌ها و مسوولیت‌ها استصوابی‌تر بوده‌اند فساد هم بیشتر بوده است. وجود نظارت قوی و موثر مطبوعات و رسانه‌های آزاد كه مسوولان را با تازیانه نقد بنوازند نیز سازوكارهای ضد فساد را تضمین خواهد كرد نه اینكه مثل نیلوفر حامدی و الهه محمدی به خاطر یك عكس یا گزارش محكوم به سال‌ها حبس شوند. اگر تا الان هم نظارتی بوده بیشتر از طریق فضای مجازی و شبكه‌های اجتماعی است كه خارج از كنترل حكومتی بوده و حكومت با فیلتر كردن و كاهش سرعت اینترنت و انواع روش‌ها همواره با آن مبارزه كرده است، اما اگر واقعا دغدغه مبارزه با فساد داشتند شبكه‌های اجتماعی را حمایت می‌كردند.