دنیای قلم -محمد مهاجری : استفاده از نام مجعول «خلیج عربی» در جریان جام كشورهای حوزه خلیج‌فارس، طبق انتظار حساسیت‌هایی را برانگیخت. در همه سال‌های اخیر، كشورهای عربی به بهانه‌های مختلف با این دستاویز، دیپلماسی ایران را تحریك و وادار به واكنش می‌كنند. در مورد اخیر، آش شورتر شده و دلیلش اینكه نخست‌وزیر عراق هم كه از او توقع دیگری می‌رفت از عنوان جعلی استفاده كرده و حتی مقتدی صدر هم رفتار مشابهی نشان داده است. همه شواهد تاریخی از قرن‌ها پیش، نامی جز «خلیج‌فارس» برای این دریای استراتژیك وجود نداشته. به همین دلیل همه تلاش‌های سیاسی-فرهنگی باید بر حفظ این نام متمركز شود. از آنجا كه به قول آن بازیگر شیرین سینما و تلویزیون «كلِّش واس ماس» باید نسبت به آن تعصب خاص داشت.
اما آیا در فرآیندهای سیاسی سال‌های اخیر، اصطلاحا گزك دست عرب‌ها نداده‌ایم كه گاه و بی‌گاه ما را قلقلك بدهند؟ این درست است كه سكوت در برابر این قلقلك‌ها می‌تواند معنای عقب‌نشینی داشته باشد اما آیا راه‌های دیگری برای پایان دادن به این بازی وجود ندارد؟ یكی از روش‌هایی كه به نظر می‌آید می‌تواند عرب‌ها را از صرافت بیندازد تقویت هژمونی ایران در منطقه است. این برتری در حوزه‌های دیپلماتیك، ژئوپلیتیك، اقتصادی و نظامی و به خصوص فرهنگی می‌تواند ما را در موقعیت مسلط قرار دهد. به علاوه ارتباط دوستانه با كشورهای حوزه خلیج‌فارس و كاهش دشمنی‌ها و از بین بردن ایران‌هراسی، از اقداماتی است كه انجام آن برای ما كار چندان سختی نیست، فقط اراده لازم دارد.
این ادعایی كه توسط دولت سیزدهم مبنی بر حسن روابط با همسایگان و كشورهای منطقه تكرار می‌شود اگر با واقعیت‌های ملموس عجین شود، می‌تواند به آنجا بینجامد كه بازی‌های تازه از سوی آنها از سر گرفته شود. مادام كه از تریبون‌های رسمی و غیررسمی پمپاژ خشونت و وحشت علیه كشورهای منطقه صورت گیرد و به جای رفتارهای منطقی از تعابیر تند و غیرمودبانه استفاده شود، زبان دیپلماسی الكن می‌شود.
حضرت آیت‌الله جوادی آملی درمورد روش مواجهه با شارلی ابدو گفته‌اند فحش را با فحش پاسخ نمی‌دهند، به همین سیاق، در مورد تغییر اسم خلیج‌فارس نباید رفتارهای هیستریك نشان داد. اعتراض رسمی و موقر در همه جای جهان پذیرفته است و موضع حریف را تضعیف می‌كند. سال‌هاست از روش‌های چكشی استفاده كرده‌ایم. مدتی هم با منطق حرف بزنیم. اگر تاثیر نداشت دوباره چكش و حتی پتك دست بگیریم!