دنیای قلم -زهرا نژادبهرام : شهرها مكان‌های كانونی برای حیات بشری هستند. امروزه بیش از 50 درصد جمعیت جهان و بالغ بر 70 درصد جمعیت ایران در شهرها زندگی می‌كنند كه نیمی از آنان زنان هستند. زنان امید آینده هستند چرا كه خود كانون امیدبخشی و امیدافزایی هستند.

آنان‌كه راه درازی را در طول تاریخ برای عبور از مشكلات و گشایش درها طی كرده‌اند اكنون در شهر با توجه به همه تغییرات فناورانه و تحول‌زا با تكیه بر توان فردی و تجارب اجتماعی حركتی متفاوت از امید را رقم زده‌اند. آنان به دنبال دستیابی برای زندگی بهتر و گشایش فرصت‌های بیشتر برای كسب تجربه و دانش در شهرها راه‌های گوناگونی را به آزمایش گذاشته‌اند كه بخشی از آن در پیشی گرفتن در مقاطع تحصیلات دانشگاهی و بخشی دیگر در گشایش فرصت‌های شغلی برای خود به صورت كارآفرینی و... هستند. آنان در شهر به دنبال امید گشته‌اند و امید را ایجاد كرده‌اند چراكه اگر امید را نمی‌دیدند و امیدوار نبودند قادر به طی این راه طولانی برای بهبود شرایط زندگی نبودند هر چند كه گام‌های آنان بلند است اما مسیر طولانی است. زنان در این مسیر طولانی هنوز به آینده امید دارند چون با اتكا به همین انرژی است كه فرصت‌های تازه را جست‌وجو می‌كنند. آنان خیابان را بستری برای تعامل و فرصتی برای حضور دیده‌اند. زنان در شهرها با امید به سوی آینده شهرهای خود را آذین می‌بندند.چراكه فرزندان امید‌های زندگی زنان هستند چه آنها كه طعم مادری را چشیده‌اند چه آنها كه هنوز فرزند هستند و طعم مادر داشتن را بر دهان دارند.

مادر همیشه امید دارد و امیدش برای آینده برای فرزندان است. آنها با در آغوش كشیدن مشكلات برای آسایش فرزندان بستری مطمئن را برای آنها آرزو دارند؛ در شرایطی كه فشار اقتصادی جامعه را ملتهب ساخته و مطالبات انباشته‌شده مردم و به ویژه زنان بر كف خیابان آمده باز آنها امید دارند؛ امید به فردای بهتر! زنان از امیدوارترین و امیدساز‌ترین افراد جامعه هستند چرا كه امید را فرصتی برای بهتر شدن و امكانی برای ادامه حیات می‌دانند.

زنان امیدوار راه آینده را باز می‌كنند؛ به امید آیندگان! اما پاسخ ما به این همه امید چیست آیا آنها را با خود همراه می‌كنیم یا آنكه امیدشان را ناامید. بر اساس برخی مطالعات بین بالا بودن میزان امید افراد و موفقیت آنها در فعالیت‌های ورزشی، بالا بودن میزان پیشرفت تحصیلی، سلامت جسمی و روانی بهتر و بیشتر مـوثر بودن روش‌های روان درمانی مورد استفاده در درمان اختلالات، ارتباط وجود دارد (اسـنایدر، 2002؛ اسـنایدر، فلدمن، شوری و راند، 2002). از آن‌جا كه عناصر دوگانه سازنده امید، یعنی منابع و مسیرها، بیانگر فرآیند افكار هدف‌مدار هستند و تفكرات هدف‌مدار هم از لحاظ نظری نقطه مركزی و ثقل معنا در زندگی هستند، پس می‌توان فـرض كرد كه تفكر امیدوارانه پیامد اصلی معناداری در زندگی است با این نگاه امید بستری برای معنا‌دار كردن زندگی است و شاخص‌های امید در زندگی زنان كه قابلیت تسری به همه شهر را دارد می‌توان در تلاش برای ادامه تحصیل، اشتغال، مشاركت اجتماعی -  سیاسی و... مشاهده كرد. امید نقطه كانونی زنان برای آینده است چراكه آنان مكان را به هویت گره زده‌اند و هویت آنان نفس امید است و از این رو قادرند شهری امیدوار را تصویر كنند. آنان با تاب‌آوری در برابر مشكلات و مصائب همچنان رو به پیش گام برمی‌دارند. آنان فراق و نابرابری و... را حلقه‌هایی از زندگی تعریف كرده‌اند كه با امید به رفع آن زندگی مطلوب را طلب می‌كنند. زنان در شهر در پی ساخت بنای امید هر روز را با نشاط آغاز می‌كنند چرا كه خانواده در پی نشاط آنان است تا بنای خانواده مستحكم بماند تا كودكان راه را بیاموزند و همسران در پشت سر گذاشتن مصائب و دشواری‌ها پشتیبان باشند و خود را با امید باز‌سازی كنند. چراغ زندگی زنان امید است اما نه خوش باوری كه در دیدن و شنیدن همه دشواری‌ها اما برای آنكه هدف‌گذاری كرده‌اند و می‌دانند كه قرار است راهی به سوی آینده بگشایند امید دارند. آنان امید واهی ندارند، آنان به روشنایی امید دارند چراكه مادران‌شان، خواهران‌شان، مادربزرگ‌ها و جده‌ها و...به آنان آموخته‌اند كه زندگی زنان با پشتكار و امید به سوی روشنایی هدایت می‌شود. در این میان در شهر كه سردرگمی و دشواری و نگرانی و تیرگی موج می‌زند، آنان هستند كه قادرند با اتكا به توان خود بستر لازم برای بازگشت امید به شهر را فراهم كنند. آنان با طراوت و قدردانی از زندگی با تلاش شهر را به كانون امید مبدل می‌كنند. از این رو بستر را برای آنان كه بار امید را به شهر هدیه می‌كنند فراهم كنیم و خواسته و ناخواسته بارقه امید كه زنان هستند را در شهر ناپدید نسازیم! شهر‌ها نیازمند امید هستند. فرصت امید را به آنها بدهیم و به تفاهم عمومی نزدیك شویم و با تغییر در روش‌ها و سیاست‌ها  بسترها را  ایجاد كنیم.