دنیای قلم -سال ها خاک صحنه خورده و در تئاتر چهره کاربلدی است و علاقه مندان به هنر نمایش بازی های بی نظیری را از او دیده اند. او از رکوردداران دریافت جوایز در عرصه تئاتر از جشنواره های مختلف است. بهنام شرفی در رشته بازیگری تحصیل کرده است. اگر چه به دلیل علاقه اش به بازی در صحنه های مختلف تئاتر دیر به عرصه تصویر قدم گذاشت اما بازی های خوبش در آثاری همچون سال های دور از خانه، کامیون و بیخود و بی جهت دیده شد. * پروسه دعوت به بازی در سریال بچه مهندس 4 چگونه اتفاق افتاد؟ در گذشته بازی های خوب و درخشانی از احمد کاوری دیده و طرفدار بازی هایش بودم، وقتی برای بازی دعوت شدم و درباره نقش صحبت کردیم، کاوری گفت: این نقش در قالب چند کاراکتر مختلف در قصه ظاهر می شود و فقط تو می توانی از پس نقش بر بیایی. برایم از نقش تعریف کرد، همیشه عاشق نقش های چالش برانگیز هستم و اگر نقشی شخصیت اصلی قصه و تخت و یکنواخت باشد، برایم جذابیتی ندارد. ناصر بچه مهندس مدام در حال غافلگیر کردن تماشاگر بود بنابراین پیشنهاد بازی را با آغوش باز پذیرفتم.
*برای بازی در نقش تان با چه چالش هایی همراه بودید؟ فیلم نامه جذابیت هایی داشت. ناصر جوان، دانشجوی نخبه و البته دست و پاچلفتی بود که به در و دیوار می خورد و تماشاگران فکر می کردند با شخصیتی روبه رو هستند که آن ها را می خنداند و کمدی کار روی دوش اوست، بعد از چند قسمت تماشاگران متوجه شدند او یک جاسوس است که وجه دیگری از شخصیت او شد و از قضا شاید رقیب عشقی جواد جوادی است و آمده فضاها را به هم بریزد، اندکی حدس و گمان ها شروع شد. در فضای مجازی مورد لطف قرار گرفتم؛ عده ای گفتند چقدر بانمکی و عده ای نفرین کردند! برایم خیلی جذاب بود که تماشاگر قدم به قدم کاراکتر من را دنبال می کند، در نهایت وقتی او روی قله منفوریت قرار گرفت، شاید در یک سکانس آرش رستگاری به قهرمان تبدیل و از آن به بعد لطف مردم نسبت به ناصر فیض شروع شد. خدا را شکر تماشاگران این شخصیت را دوست داشتند، خودم نیز دوست داشتم.
*به بازتاب های خوب بازی تان اشاره کردید و این نشان دهنده تجربه های تئاتری تان و یادگیری از استاد سمندریان است. ناصر فیض آینه سال ها تجربه ام در سالن های تئاتر بود. همان گونه که اشاره کردید شاگرد استاد سمندریان بودم و تا الان همچنان در حال یادگیری هستم، در واقع برای تمام نقش هایم طراحی می کنم تا لایه های پنهان شخصیت را کشف و خلق کنم. واقعا آن چه خیلی برایم اهمیت دارد این است که هیچ کدام از شخصیت ها نباید شبیه شخصیت دیگری باشند، حتی اگر یک شخصیت که من در تئاتر خلق کرده باشم و عامه مردم ندیده باشند، سعی می کنم سراغ کاراکتری که در گذشته خلق کرده ام نروم، برایم جذاب است که آن کاراکتر خلق اش برای خودم تازه باشد. درباره ناصر فیض می توانم بگویم: گاهی فیلم نامه سر صحنه به بازیگر داده می شود و شاید زمانی برای فکر کردن به آن سکانس نداشته باشی پس یک کاراکتر را باید خلق کنی و با استفاده از تجربه، دانش، کمک کارگردان و نویسنده به آن برسی تا تماشاگر بپذیرد. یکی از چیزهایی که کارم را سخت می کرد این بود که هم زمان بازی در بچه مهندس مشغول بازی در سریال شبکه خانگی جیران حسن فتحی، اجرای یک تئاتر در سالن اصلی تئاتر شهر و یک فیلم سینمایی بودم و خیلی برایم چالش عجیبی بود چون در هفته شاید 4، 5 ساعت می خوابیدم اما سعی می کردم کاراکترهای متفاوتی را خلق کنم و کم فروشی نکردم.
*به خلق کاراکترهای متفاوت در سال های کاری تان اشاره کردید. چرا دیر به عرصه تصویر وارد شدید؟ من فرزند تئاتر هستم و در این سال ها آن قدر خودم را درگیر تئاتر کرده بودم که اساساً از لحاظ زمانی وقت نمی کردم در دنیای تصویر حضور داشته باشم، به لطف کرونا که عدو شد سبب خیر و تعطیلی سالن های تئاتر این فرصت مهیا شد که به پیشنهادهای تصویری جدی تر فکر کنم. *هر بازیگری اگرچه از ورطه تکرار گریزان است اما گاهی شاید پیشنهادهای مشابهی داشته باشد، چه می کنید که خود را تکرار نکنید؟ همان گونه که اشاره کردم از بازی در نقش تکراری خیلی فراری هستم. سال گذشته در سریال کامیون بازی و بعد از آن چند پیشنهاد مشابه را رد کردم اما قاعدتاً در تمام دنیا این اتفاق می افتد، وقتی بازیگری در نقشی با استقبال رو به رو می شود کارگردان ها و تهیه کننده ها برای نقش مشابه سراغ او می آیند. سعی می کنم کاراکتر مشابه به کار قبلی ام را متفاوت بازی و آن را رنگ آمیزی کنم و برای خود چالش جذابی را به وجود می آورم که بی نهایت با نقش مشابه اش فاصله داشته باشد کما این که در تئاتر هم این اتفاق برایم افتاد. *تئاتر درآمدی ندارد برای همین برخی بازیگران خوب تئاتر به عرصه تصویر کوچ کرده اند تا کسب درآمد کنند. قبول دارید که شما با این همه استعداد دیر وارد این عرصه شدید؟ حرف شما را کاملاً تصدیق می کنم اما من 37 جایزه بازیگری دارم و شاید در تئاتر هیچ بازیگری به اندازه من جایزه نگرفته باشد. برای خودم چارچوبی مشخص کردم. شاید این جمله ای که می گویم برای تان جالب باشد، وقتی در کلاس های زنده یاد حمید سمندریان ثبت نام کردم دانشجوی بازیگری بودم، پول کلاس های استاد را نداشتم اما تندیس بهترین بازیگر نقش اول از جشنواره فجر را گرفتم که قله هر بازیگری است و با پولش در کلاس ها ثبت نام کردم. در یک مقطعی هزینه زندگی و تحصیل ام را از جوایزی که گرفته بودم، تامین می کردم. به گفته شما بازیگران با استعدادی در تئاتر داریم که در سالن های تئاتر عمرشان می گذرد اما سینما قدرشان را نمی داند تا این که شما به عنوان بازیگر تئاتر می آیید در یکی، 2 سکانس مثل سریال سال های دور از خانه بازی می کنید تازه می پرسند این بازیگر تا حالا کجا بوده است؟! اتفاقی که در سریالکامیون افتاد همین گونه بود، می گفتند تا حالا کجا بوده که ناگهان بازیگر شده است؟! من 17 سال خاک صحنه خوردم و دانش آموخته این رشته هستم اما خدا را شاکرم، اگر با بازی در یک سکانس سال های دور از خانه دیده شدم قطعاً حاصل یک عمر تجربه تئاتری است. اگر زودتر وارد عرصه تصویر می شدم تجربه ای را که اکنون دارم، نداشتم. امیدوارم خیلی زود حقم را از سینما بگیرم. *با توجه به علاقه ای که به تئاتر دارید اگر بگویند بین بازیگری در سالن های نمایش و رفتن مقابل دوربین یکی را انتخاب کنید، اولویت تان کدام است؟ با کمال احترام بگویم من بازیگری در عرصه های مختلف را تفکیک نمی کنم چون بازیگر، بازیگر است و اگر شش دانگ باشد باید اندازه بازی در مدیوم سینما، تلویزیون و تئاتر را بداند، این سوال مثل این است که به یک بچه بگویی پدرت را بیشتر دوست داری یا مادرت را؟ درست است در تئاتر کات نداریم اما در سینما هم تداوم حس نداریم، مثلاً در یک سکانس بازی می کنی و پلان بعدی اش 3 ماه بعد به دلیل رج زدن فیلم برداری است. *حرف پایانی تان درباره بازی در سریال بچه مهندس4. امیدوارم که مخاطبان سینما، تئاتر و تلویزیون در آینده کارهای با کیفیت تری و بازی های متفاوت تری از من ببینند و من در این راه تمام تلاشم را می کنم و به قول مارلون براندو تنها وظیفه بازیگر این است که کاری کند حوصله تماشاگر سر نرود.
منبع: خراسان