دنیای قلم -سندروم بچه پولدار یا ریکوپاتی نوعی افسردگی شناخته شده و اختلالی می باشد که کودکان خانواده های طبقه متوسط و ثروتمند را تحت تاثیر قرار می دهد. سندروم بچه ثروتمند به ثروت پدر و مادر اشاره نمی کند و به کودکانی مربوط می شود که تمام خواسته هایشان بدون قید و شرط توسط والدین فراهم شده است.
اصطلاح " سندروم ثروت در کودکان "اولین بار توسط انجمن های روانی به کار برده نشد بلکه مردم از دهه 90 شروع به استفاده از این اصطلاح کردند و در کتاب طلایی این اصطلاح به کار برده شد.
دراین کتاب، نویسنده درباره رفتارغیر مسئولانه و فاقد همدلی کودکان خانواده های ثروتمند صحبت می کند. کودکانی که در خانواده های ثروتمند مورد حمایت زیاد قرار می گیرند و حمایت بیش از حد آن ها و پر کردن کمبودهای آنها با هدایا و پول باعث بروز رفتارهایی در آنها می شود.
برخلاف باور بسیاری از مردم سندرم بچه پولدار در خانواده های مرفه و ثروتمند رخ نمی دهد، بلکه این سندرم بیشتر در کودکان و نوجوانان خانواده های طبقه متوسط رایج است. در خانواده های متوسط والدین برای تامین نیازهای خانواده زمان زیادی را به کار کردن اختصاص می دهند و کمتر فرصت وقت گذراندن و توجه کردن به فرزندان خود را دارند، به همین خاطر برای جبران این خلاء از روش های نادرستی مثل دادن هدیه و تامین نیاز های مالی کودکان به شکل نادرستی استفاده می کنند.
یکی از نشانه های اولیه سندروم ثروت در کودکان هنگامی است که کودکان اغلب خستگی خود را بیان می کنند، آن ها با وجود داشتن اتاقی پر از اسباب بازی و هر نوع ابزار جدید، باز هم دارای چنین احساسی هستند.
در این شرایط والدین و خانواده ها برای آرام کردن کودک و جلوگیری از کج خلقی و عصبانیت او اقدام به فراهم کردن امکانات بیشتر و فراهم نمودن خواسته های آن ها می کنند اما متاسفانه، این امر موجب تشویق این سندروم می شود. به عبارت دیگر، اگر والدین برای هر کاری که کودک انجام می دهد و یا برای خوب رفتار کردن به آن ها پاداش بدهند، می تواند تاثیر منفی بر روی کودک داشته باشد.
یک راه دیگر که ممکن است باعث تشویق سندروم بچه ثروتمند شود، این است که والدین به جای تهیه نیاز های ضروری تر خانواده و با وجود نبودن پول کافی، باز هم اقدام به تهیه هدایای گران قیمت برای کودک نمایند.
به طور کلی اگر والدین تنها برای برتری داشتن فرزندشان به دیگران با اعمال فشار بر فرزندان، آن ها را به فعالیت های متعدد تشویق کنند، اگر بی توجهی ها نسبت به کودکان خود را با پول و هدیه جبران کنند، اگر از خطاهای کودک راحت چشم پوشی نمایند نسبت به کار های نادرست او سخت گیری نداشته باشند و به هر طریقی بخواهند کودک را راضی نگه دارند، کودکشان دچار اختلالات روانی خواهد شد.
اغلب کودکانی که تحت تاثیر قرار می گیرند اعتماد به نفس پایینی دارند و انگیزه خود را از دست می دهند. کودکان نمی توانند ناامیدی را تحمل کنند زیرا دچار توهمی می شوند که تصور می کنند سزاوار و لایق همه چیز هستند. این کودکان نمی توانند با مشکلات خودشان مقابله کنند زیرا بر این باورند پدر و مادر همیشه برای حل آن ها کمک می کنند. عدم حساسیت و بی خیالی در این کودکان باعث می شود آن ها فاقد نظم و انضباط باشند.
این کودکان سطوح بالایی از استرس و اضطراب را در شکست های تحصیلی نشان می دهند و زمان سختی را برای حفظ روابط هارمونیک با همکلاسی های خود دارند. این کودکان برای چیزهای بی اهمیت عصبانی می شوند و اغلب زود رنج هستند و بر سر بی اهمیت ترین و کوچک ترین مسئله از خود واکنش و عصبانیت نشان می دهند.
درک تلاش های والدین برای حفظ سبک زندگی خانواده از اهمیت ویژه ای برخوردار است. کودکان باید یاد بگیرند که تلاش های پدر و مادر برای حفظ یک زندگی را درک کنند.
والدین باید به کودکان خود بیاموزند که از وجود امکانات لذت ببرند و در حفظ و نگهداری آن ها تلاش کنند و قدر شناس باشند.
والدین باید احساس مسئولیت را در کودکان به وجود آورده و آن را تقویت کنند و به آنها یاد دهند که مسئول باشند و این نیاز به جایزه ندارد. برای تقویت احساس مسئولیت در کودک والدین باید مسئولیت هایی را به کودک بسپارند مثلا میز را مرتب کنند، سطل زباله را بیرون ببرند، اتاق ها را تمیز کنندو کار های شخصی خودش را خود به تنهایی و بدون کمک دیگران انجام دهند.
فعالیت ها ارزش های آن ها را تقویت خواهند کرد. در این موارد والدین نیز باید کودکان را با دنیای واقعی لمس کنند. آن ها باید یاد بگیرند چطور برای دیگران ارزش قائل شوند و چطور به دیگران احترام بگذارند.
اختصاص زمان بیشتری به کودکان، اعمال محدودیت هایی برای کودکان، آموزش مهارت های مقابله با نا امیدی به کودکان سبب می شود که با اخلاق و احساسات صحیح رشد کنند و برای آن چه که می خواهند به دست بیاورند تلاش کنند و دوران بزرگسالی شاد داشته باشند.