یافته‌های جدید محققان دانشکده پزشکی "دانشگاه ویرجینیا" حكایت از آن دارشد كه، حتی ضربه‌های مغزی خفیف می‌تواند اثرات مخربی داشته باشد و در آینده سبب ایجاد بیماری‌هایی مانند آلزایمر، زوال عقل و سایر بیماری‌های تحلیل برنده عصبی شود. به گزارش ایسنا، بر اساس این یافته‌ها حتی ضربه‌های مغزی خفیف ممكن است باعث اختلال شدید و طولانی مدت در مغز شود و مدت زمان زیادی طول می‌کشد تا مغز سموم، خود را پاکسازی کند. این کشف بینش مهمی در مورد عواقب ضربه مغزی(TBI) ارائه می‌دهد. یافته‌های اخیر محققان توضیح می‌دهد که چرا ضربه مغزی بسیار مضر است و چگونه می‌تواند چنین اثرات طولانی مدتی داشته باشد. این تحقیقات همچنین حاکی از آن است که برخی بیماران در معرض خطر بیشتری برای کاهش عملکرد مغز در آینده به دلیل ضربه مغزی قرار دارند که درک این موضوع راه برای دانشمندان در زمینه توسعه درمان‌های جدید و بهتر هموار می‌کند.
"جان لوکنز"(John Lukens) محقق این مطالعه گفت: مطالعه ما به بهترین وجه ممکن نشان می‌دهد که اگر افرادی که دچار ضربه مغزی شده‌اند بهبود نیافته باشند و مجددا به سر آنها ضربه وارد شود، دچار مشکلات مغزی جدی‌تری خواهند شد. تحقیقات محققان طی این مطالعه نشان داد که ضربات مغزی می‌تواند اثرات طولانی مدت داشته باشد. وقتی مغز متورم می‌شود، به جمجمه فشار می‌آورد و در این بین، رگ‌های کوچک لنفاوی که مغز را پاکسازی می‌کنند، به دام می‌افتند. به گفته محققان، این فشار بر عروق باعث اختلال جدی و طولانی مدت در توانایی مغز در پاکسازی خود از سموم می‌شود. دانشمندان با آزمایش بر روی موش‌های آزمایشگاهی دریافتند که این اختلال می‌تواند حداقل دو هفته و احتمالاً بسیار بیشتر طول بکشد. "اشلی سی بولت"(Ashley C. Bolte) دانشجوی مقطع دکترا و از محققان این مطالعه گفت: ما می‌دانیم که ضربه مغزی خطر ابتلا به یکسری از مشکلات مانند زوال عقل، آلزایمر و "آنسفالوپاتی مزمن ناشی از ضربه" (CTE) را افزایش می‌دهد. علاوه بر آن احتمال اضطراب و افسردگی در افراد نیز وجود دارد. دلایلی که ضربه مغزی منجر به افزایش خطر ابتلا به این مسائل می‌شود کاملا مشخص نیست و ما فکر می‌کنیم که یافته‌های ما ممکن است مکانیسمی را برای درک چرایی آن فراهم کند.
فناوری‌های تصویربرداری نوظهور ممکن است در نهایت امکان شناسایی افرادی را که ممکن است بیشترین پیامدهای ضربه مغزی را تجربه کنند، برای پزشکان فراهم کند. لوکنز همچنین معتقد است که پزشکان ممکن است روزی بتوانند عروق لنفاوی آسیب دیده را با داروهایی مجددا بازسازی کنند و احتمالاً از عواقب طولانی مدت آن جلوگیری کنند. این امر همچنین ممکن است در نبرد با کاهش شناختی که به طور طبیعی با افزایش سن اتفاق می‌افتد، مفید باشد.