دنیای قلم -امروزه میزان نرخ باروری و رشــد جمعیـت به زیر خط جانشینی رسیده است اما راه حل مساله جمعیت در کشور ما به بی راهه می‌رود کما اینکه سال 1390 هم سند سیاست‌های جمعیتی با بندهای بسیار مهم و حیاتی ابلاغ شد اما هیچ اتفاقی در رشد جمعیت رخ نداد و طی 10 سال اجرا، نه تنها بهبودی در روند رشد جمعیت پیش نیامد بلکه روز به روز کاهش پیدا کرد، همین اتفاق در قانون جوانی جمعیت هم افتاده است یعنی این قانون به بیراهه می‌رود و بندهایی را پیش‌بینی کرده است که اصلا مساله ما نیست و هیچ ارتباطی به کاهش نرخ جمعیت ندارد.
کاهش جمعیت در کشور ما هیچ ارتباطی به سقط جنین، غربالگری و... ندارد بلکه متاثر از مسائل فرهنگی، اجتماعی، سیاسی و اقتصادی‌ست اما می‌بینیم که در این قانون بر بخش بهداشت تمرکز شده، بخشی که کمترین نقش در کاهش جمعیت را دارد. کاهش ازدواج و مهاجرت نخبگان از کشور جمله مهم‌ترین معضلات اجتماعی ماست که توجهی به آنها نمی‌شود، قانون جوانی جمعیت می‌گوید جلوی سقط جنین را بگیریم تا بر تعداد جمعیت اضافه شود اما نمی‌گوید سالانه بیش از 100 هزار نخبه کشور بدون اینکه ازدواج کنند و فرزندی داشته باشند مهاجرت می‌کنند و اگر هم در کشور دیگر ازدواج کنند، فرزندان آنها هیچ وقت به ایران بازنمی‌گردند بنابراین ما جوانی را که خانواده و دولت برای آن هزینه کرده به راحتی از دست می‌دهیم چون نمی‌خواهیم قوانینی که باعث شده جوان ما دوست نداشته باشد در کشور زندگی کند را بازنگری کنیم درواقع ما به جای حل این معضلات اجتماعی قوانینی را تدوین می‌کنیم که اصلا مستنداتی ندارند و نتیجه‌ای هم به دنبال نخواهند داشت. مشکل ما بسته شدن اقتصاد و قطع ارتباط بازار سرمایه کشور با دنیاست، مشکل ما خلأهایی است که در مسائل فرهنگی و اجتماعی وجود دارد، مشکل ما این است که زنان ما در کشور احساس امنیت نمی‌کنند و ترجیح می‌دهند برای به دست آوردن برخی از آزادی‌ها از کشور خارج شوند که در نتیجه این موضوع سرعت مهاجرت زنان تحصیلکرده بسیار افزایش پیدا کرده است که جای نگرانی دارد اما باوجود همه این مشکلات تمرکز مجلس بر بخش بهداشت جمعیت است در حالی که مشکل جای دیگر است و باید چشم‌ها را شُست.
سالی 9 هزار سقط درمانی در کشور انجام می‌شود که از این عدد حداقل 50-60 درصد بچههایی هستند که بعد از تولد زندگی نرمال نخواهند داشت و علاوه بر اینکه هزینه زیادی تحمیل خانواده‌ها می‌شود، دولت هم به خرج میفتد و از همه مهم‌تر مشکلات روحی، روانی، اجتماعی و اقتصادی برای خانواده ایجاد می‌شود و ما خود به خود رشد جمعیت را در قسمتی متمرکز می‌کنیم که نیروی انسانی ناکارآمد است یعنی نیروی انسانی کارآمد ما از کشور خارج می‌شود و نیروی انسانی ناکارآمد جای آن را می‌گیرد هرچند که قابل ذکر است بگویم گاهی مادری می‌گوید من فرزند ناقص خود را می‌خواهم به دنیا بیاورم که طبیعتا حق مادر است اما مشکل ما این نیست، مشکل ما مواردی مانند تالاسمی ماژور است که خانواده را در مسیر خطرناک می‌اندازد و وحشتناک است. همینجا می‌خواهم اشاره کنم که مستندات ما نشان می‌دهد فاصله حاملگی مادری که بعد از غربالگری سقط درمانی انجام می‌دهد 3 تا 6 ماه است اما مادری که بچه معلول به دنیا می‌آورد ممکن است هرگز به باردار شدن فکر نکند چون می‌ترسد فرزند بعدی هم معلول به دنیا بیاید بنابراین قانون «جوانی جمعیت و حمایت از خانواده» هیچ تاثیری در رشد جمعیت و افزایش نرخ باروری نخواهد داشت. در کشور ما میزان سزارین 50 درصد است و همه می‌دانیم مادری که بیش از 3 بار سزارین انجام دهد، خطر از دست دادن رحم، خونریزی و در نهایت مرگ او بالاست بنابراین اگر وسایل پیشگیری از بارداری برای یک زنی که سزارین انجام داده و در یک منطقه محروم زندگی می‌کند، در دسترس نباشد و حامله شود؛ احتمال از دست دادن رحم و درنهایت مرگ او بالا می‌رود بنابراین جمع کردن وسایل پیشگیری از بارداری راه حل نیست و مهم این است که یک مادر با عشق و علاقه به سمت بچه‌دار شدن برود.
منبع: روزنامه آرمان ملی